Een villa met rozen

Willem Elsschot is een naam als een klok en zijn debuut Villa des Roses een klassieker. Meer dan een eeuw na de eerste druk (1913) is het nog steeds de moeite waard om te lezen.

Villa des Roses verhaalt over een pension in Parijs, de ‘villa’, en de kleurrijke gasten die er de revue passeren. Er is de oude madame Gendron die een groot fortuin zou bezitten, er is het nieuwe kamermeisje Louise die o zo plichtbewust is, de heer Martin die zijn rekening niet kan betalen, …
De personages vormen dan ook de ruggengraat van het verhaal. Elsschot portretteert hen uiterst realistisch, met al hun generositeit, maar ook al hun onhebbelijkheden. Hij neemt de tijd om hen stuk voor stuk te schetsen en ze ontwikkelen zich doorheen het verhaal. Al even treffend geeft hij hun onderlinge relaties weer. Zo leert het boek ons ook bij waar dergelijke conflicten toe kunnen leiden. Elsschot beschrijft emoties als vernedering en verliefdheid zonder te overdrijven of te romantiseren. Daarbij tekent hij het leven van de kleine man in Parijs aan het begin van de twintigste eeuw. Toen getuigde het ook van zijn betrokkenheid bij de sociale realiteit. Voor de lezer van nu leest het dus haast als een historisch roman, maar toen was het eigentijds en dat maakt het dubbel interessant voor wie de toenmalige tijdsgeest wil begrijpen, want die schemert ook door in Elsschots stijl.

Elsschot wordt wel eens de eerste kosmopoliet in de Vlaamse literatuur genoemd en dat blijkt ook uit dit boek. Als Vlaming schreef hij over Parijs en bij het verschijnen werd het als 'fris Hollands', 'zuiver Noord-Nederlands' of 'on-Hollands/Frans' betiteld. Bovendien durfde hij over een onderwerp als abortus te schrijven, dat toen nog taboe was. Elsschot vermeldde ook graag dat het verhaal autobiografisch was en dat "die onsympathieke jonge Duitser" hijzelf was. Hij heeft inderdaad een tijdlang in een Parijs pension verbleven in de Rue d'Armaillé en hij schreef het boek op aanvraag van Anna Christina van der Tak, een collega aan wie het boek ook is opgedragen.

Villa des Roses is een boek dat blijft boeien. De eerste hoofdstukken komen wat traag op gang omdat Elsschot de belangrijkste personages één voor één uitgebreid voorstelt. Die overvloed aan informatie is nodig om het verhaal te begrijpen, maar het is ook moeilijk om alle verhalen en namen te onthouden. De gebeurtenissen die zich daarna ontspinnen, boeien echter van begin tot eind en je blijft benieuwd wat er nog zal gebeuren. De herkenbaarheid van de personages en de conflicten draagt daar nog toe bij. De alwetende verteller en de vele personages die hun opwachting maken en elk hun eigen verhaal hebben, creëren dan weer meer afstand.

Tot slot heeft Elsschot een aangename schrijfstijl. Hij schrijft eerder sober, in tegenstelling tot enkele van zijn toen populaire tijdgenoten. Dit past in de traditie van het nieuwe realisme. Elsschot zei zelf ook dat hij klassiek proza wilde schrijven, dat mooi is en mooi zal blijven. Daar is hij zeker in geslaagd. Hier en daar is zijn stijl zelfs relatief plechtig en door zijn keuze voor een alwetende verteller soms afstandelijk, maar dit doet geen afbreuk aan het verhaal. Dat plechtige krijgt de tekst ook door de archaïsche woorden, maar ook voor een moderne lezer blijft de tekst begrijpelijk en is die bovendien leerrijk. Voor sommige woorden is wel uitleg nodig, maar dit is opgelost door de verklarende woordenlijst achteraan.

Villa des Roses heeft dus nog steeds niets van zijn kracht verloren. De personages spatten van het blad, de verschillende verhaallijnen kluisteren je aan de pagina's en dit alles in een aangename stijl. Kortom, een boek als een villa met rozen, maar dan nog niet aangetast door de tand des tijds.

A casual dinner conversation

June 28, 1969, was the beginning of the Stonewall riots and one of the most important moments in the fight for LGBT+ rights. To celebrate its fiftieth anniversary during this year's Pride Month, Wattpad teamed up with T-mobile and they would donate 1 USD to GLSEN (Gay Lesbian and Straight Education Network) for each story tagged #UnlimitedPride between June 1 and June 30. Participants were prompted to write about an important moment, for them or the LGBT+ community, fictional or not, or to show their support of the community. The story below was my contribution that I wrote in the weekend after my last exam. With this story, I wanted to go off the beaten track and show some of the people that don't identify with the LGBT, but rather with everything covered by the plus.

A casual dinner conversation

“I’m dating someone.”
The scraping of cutlery against plates halts and three gazes lock on Jordi, who is crushing his potatoes.
Emily is the first to break the silence: “You. Dating.” She pulls up her eyebrows. “Where the fuck did you find someone willing to date you? You’re joking, right?”
“No.” More often than not, he can hardly believe it himself, but it’s not that unbelievable he’s dating someone, isn’t it? Why does Emily always have to break him down?
His father throws her a warning look. “Who’s the lucky girl then?”
“I’m not dating a girl.”
“You’re gay?!”
“Not really.”
“But you’re dating a boy!”
“I’m not dating a boy.”
“So it is a joke then.”
“No.”
“But you’re not dating a girl and you’re not dating a boy. Who are you dating then? A Martian? Someone twice your age?”
“You’re not dating some old man, right?” mum enquires. It’s the first thing she has said since he dropped the bomb.
“No. They’re twenty-two. We met in the university library. We both needed the German dictionary.”
“What do you mean then, when you say they’re neither a girl, nor a boy?” Jordi glances at his mother. He can’t read her expression, but she doesn’t sound judging.”
“They’re called Reese. They’re non-binary.”
“Non-binary? What kind of shit is that?” Jordi sighs. He didn’t expect anything else from Emily than those rude questions. She may be the older one, but he’s definitely more mature. She’s the prime example of girls who don’t mature faster than boys, or maybe it’s the other way around and he’s the abnormal one. That’s more likely.
“Emily! Give him the time to explain and be polite to your brother!” dad scolds.
“Non-binary means they don’t fit in our traditional binary gender boxes. Some people feel like they’re neither male nor female, some feel like both, some are gender fluid. It’s everyone who doesn’t clearly identify as male or female.”
“So you’re saying she’s transsexual.”
“No. Transsexuals are not necessarily non-binary. There may be a discrepancy between their biological sex and their gender, but they can still clearly identify as male or female. And please, don’t use female pronouns. Reese doesn’t like it and they often feel more male than female.”
“So, she … They,” dad begins, “were born as a boy.”
“No. They have a more feminine appearance.”
“So you’re still straight.”
“Not really. The most appropriate label is probably pansexual – or panromantic – but I don’t really care. And we’re both demisexual.”
“What’s that?” mum frowns.
“Demisexual?”
“Both.”
“Pansexual just means you’re attracted to any gender, not just male and female. I think it’s sometimes also used for people who fall in love with a trans person. Demisexual means you only experience sexual attraction after you’ve established a deeper connection, some kind of bond with someone. It’s a form of asexuality.” Jordi is already tired of the conversation. He wishes he could just get up and call Reese and listen to their breathing.
“Okay. What’s then the difference between pansexual and … panromantic?”
“Pansexual is about sexual attraction, panromantic about romantic attraction. If you’re asexual, you can still have a romantic preference. There’s also something like demiromantic, which means you only experience romantic attraction after you’ve established that bond.”
“That’s a load of bullshit. They’re probably just picky. Those … demisexuals too. As if there’s a difference between romantic and sexual attraction. I bet all those asexuals are just prudes who are ashamed of their body.” Jordi has never longed so much to be able to give a witty comeback, but the words don’t come. He eats the last of his potatoes in hope to swallow the lump in his throat with them. It’s more out of frustration than hurt, frustration that her words still affect him, but he doesn’t want her to think he is weak. Which frustrates him even more, for why does he care what she thinks of him?
“Emily. You’re playing with fire, girl. I won’t tolerate any more of those homophobic comments. I may not know much about it, but if Jordi identifies as any of that, I will not question him.”
“Dad! I’m not homophobic! Gays can do whatever they want. I just think all those other labels they made up, are utter bu- … rubbish. And I still don’t believe that antisocial boy managed to get a girlfriend.”
“They’re not a girl.”
“Emily!” mum berates. “I don’t want to hear another word from that mouth of yours till we’re done speaking with Jordi.” Emily grumbles, but starts finishing her plate without further remarks. I’m grateful for the few seconds of silence.
“Jordi, how long have you known Reese then?”
“A year and a half, but we only started dating a month ago.”
“Where does … do they live?”
“Literally within walking distance from the university. Three streets maybe? They still live with their parents.”
“Do you want to bring them over sometime?” Dad stares at Jordi much too intensely.
“I’ll ask.”
“Do you have a photo?” Jordi glances up. Mum smiles gently. He pulls out his phone and looks for the one where half of Reese’s face was in the shadows and the other half highlighted by the sun, their hair a mess of gleaming black curls barely covering their nape. Dad and mum smile broadly and even Emily takes a curious peek.
“They look nice. I’m sincerely happy for you.”
“Thank you.”
The scraping of cutlery against plates fills the silence that follows. Jordi smiles.

Kasten

Ik ben deze zomer uit de kast gekomen. Zo, dat is er ook weer uit en nu heb ik meteen nog eens geoefend. Alleen kan deze keer heel de wereld het zien, al zullen het in de praktijk slechts mensen zijn die toevallig (of niet) op deze blog stuiten en voorlopig ken ik die allemaal persoonlijk. Sommigen daarvan weten al van mijn geaardheid, anderen zagen dit wellicht niet aankomen. Dit moment is het culminatiepunt - een veel te groot woord voor wat het is, maar het klinkt goed - van een lang proces waarin ik meer dan één kast heb verlaten.

Ik denk al meer dan zeven jaar na over mijn geaardheid. Sommige periodes besteedde ik er nauwelijks aandacht aan, andere periodes leek het wel alles waar ik aan kon denken.
In den beginne, toen ik voor het eerst begon te twijfelen aan mijn heteroseksualiteit, dacht ik uiteraard dat ik dan lesbisch of biseksueel was. Op dat moment wist ik immers nog niet veel over holebi's en alles daarrond en kende ik alleen de basis die de meeste mensen wel kennen. Ik had in de kleuterklas en de lagere school ook een 'vriendje' gehad, dus leek biseksueel de logische optie, maar al bij al wist ik het niet zo goed. In de jaren die volgden, verslond ik zowat alle info rond LGBT+ die ik kon vinden. Dat waren in de eerste plaats boeken uit de bib, zowel fictie als non-fictie (en laat het duidelijk zijn dat een knalroze kaft voor een boek voor holebi-jongeren niet ideaal is, vooral als die veel kans nog in de kast zitten), maar ook artikels in de krant en tijdschriften (tien jaar homohuwelijk, meemoederschap, ...) en in heel beperkte mate ook online (Wel Jong Niet Hetero). In de loop van die periode kreeg het idee dat ik lesbisch zou zijn, meer gewicht, omdat ik bedacht dat ik misschien wel nooit echt verliefd was geweest op mijn 'vriendje'. Ik geloof nu alleszins niet dat je in de ware zin van het woord verliefd kunt zijn als je nog niet eens de puberteit hebt bereikt en bovendien bestaat er zoiets als de heteronormativiteit: onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Daarnaast gaan heel wat homoseksuele mensen door een fase waarin ze denken biseksueel te zijn, als een soort overgang voor de volledige acceptatie - waarmee ik geenszins beweer dat biseksualiteit in alle gevallen slechts een fase is. (En zoals ik recent nog las: als iemand begint te twijfelen aan zijn geaardheid, is dat meestal een teken dat er toch reden is voor twijfel, hoe klein ook.)

Hoe dan ook ben ik heel lang blijven twijfelen of ik nu lesbisch of biseksueel was. Zelfs toen ik rond mijn vijftien uit de kast kwam bij enkele leerkrachten en mijn ouders, verdwenen de twijfels niet. Ik was uiteraard wel vrij zeker dat ik ergens in het spectrum thuishoorde (en in die periode neigde ik eerder naar 'lesbisch'), maar op sommige van mijn dieptepunten twijfelde ik zelfs daaraan.
En dat is waarschijnlijk waar ik de meeste moeite mee heb gehad in heel het 'issue' van mijn geaardheid: de twijfels. Uit mijn eerste dagboekaantekeningen blijkt heel duidelijk dat acceptatie van de mogelijkheid helemaal geen probleem was, maar dat ik wel zeer gefrustreerd was door de twijfels en de onzekerheid. Het was alsof plots mijn hele identiteit en toekomstbeeld ineen waren gezakt en ik ergens in het luchtledige hing, dus ging ik krampachtig op zoek naar nieuwe houvast. Ik wilde een naam voor mijn anders-zijn, maar met mijn perfectionisme moest dat uiteraard meteen de juiste naam zijn.

Vóór dat cruciale moment waarop de twijfels begonnen, zat ik niet in de kast. Ah nee, want ik dacht dat ik hetero was én ik deed geen pogingen om mijn identiteit expliciet onder één noemer te vatten (of toch niet meer dan 'verlegen', 'boekenwurm', 'slim', ...). Door uit de kast te komen tegen mezelf, ben ik in feite in de kast gekropen. Plots was er immers een deel van mezelf van geheim was, dat niet meer zo vanzelfsprekend was, en daarmee kwam het besef dat ik dat deel ooit uit de kast zou moeten halen en je kunt niets uit de kast halen als het er niet eerst in zit. Die kast is er om twee redenen: de heteronormativiteit en ons verlangen alles in een hokje te stoppen. Geen van beide redenen is 'slecht', of toch alleszins niet onlogisch. Uiteindelijk is het merendeel van de samenleving cisgender en heteroseksueel en hoewel die normen zeker minder overheersend mogen zijn, is dat een discussie waar ik hier en nu niet op wil ingaan. Dat is immers de kast waar iedereen aan de denkt, de reden dat mensen 'uit de kast' (moeten) komen. Ik ben veel meer geïnteresseerd in de tweede soort kast, een kast waar ook veel LGBT+ mensen mee aan helpen bouwen.

De tweede kast bestaat om praktische, talige redenen. Voor wie duidelijk wil communiceren, is het noodzakelijk om de dingen precies te kunnen benoemen. Bovendien is de nood aan een denkkader heel menselijk, net zoals het verlangen om een essentie van onze identiteit te vinden, en dat is bijlange na niet beperkt tot gender en seksuele geaardheid. Denk maar aan geloof, politieke overtuiging, intelligentie, persoonlijkheid, ...
Ik heb heel lang zelf geprobeerd om mijn persoonlijke labels te vinden, om mijn schap in de kast heel precies af te bakenen. Ik lag dus 's nachts wakker terwijl ik de argumenten afging waarom lesbisch of biseksueel beter bij mij paste, maar in het jaar na mijn eerste, beperkte coming-outs zocht ik ook van alles op over hoogbegaafdheid, hooggevoeligheid, introvertie, persoonlijkheidstypes, kortom: zowat alle etiketjes die konden verklaren waarom ik 'anders' was, waarom ik niet in de groep paste. Ik weet niet exact meer waar het keerpunt lag, maar op een bepaald moment besefte ik dat die labels misschien wel zouden helpen om begrip te krijgen van anderen, maar dat die obsessieve zoektocht naar een sluitende definitie van mezelf, een 'verklaring', niet nodig was om mezelf te aanvaarden, dat ik in de eerste plaats gewoon mens was. Ik liet alle extra labels los, maar ook mijn geaardheid verschoof naar de achtergrond en ik aanvaardde dat ik het gewoon niet wist, dat het 'grote inzicht' mettertijd wel zou komen. Ik had nog alle tijd om te ontdekken en verliefd te worden.

En jazeker, met de optelsom van alle jaren en ervaringen die was ingezonken, groeide zo'n jaar terug de diepgewortelde overtuiging dat ik LGBT+ ben. Niet lesbisch, niet biseksueel - want geen van beide voelt comfortabel - maar iets ertussen, zonder labels. Ik concludeerde dat ik een 80-85% voorkeur voor meisjes heb, maar als het erop aankomt, maakt het me niet zoveel uit. Misschien eindig ik met een meisje, misschien met een jongen, misschien met iemand die zich geen van de twee voelt. Technisch gezien is dat panseksualiteit, één van de ruimste hokjes binnen het LGBT+-spectrum, maar ook dat label heb ik niet nodig. Andere mensen mogen mij als lesbisch zien, of biseksueel, of panseksueel, en ze zijn allemaal een beetje juist, maar zelf pin ik me niet vast onder één van de woorden en voel ik me met allemaal wel een beetje verbonden. Andere mensen met dezelfde voorkeuren als ik voelen zich misschien wel comfortabel in één van die hokjes, maar het is en blijft een persoonlijke keuze waarmee je je identificeert, los van gevoelens of gedrag. De enige kast waar ik wel heel overtuigd voor kies, is die van LGBT+. Ik vind het mijn verplichting aan alle mensen die de afgelopen eeuwen hebben gestreden voor aanvaarding en alle mensen die nu hun geaardheid geheim moeten houden, dat ik, in een land en tijd waar dat kan, trots ben op wie ik ben en dat niet meer wegstop als mijn 'dirty little secret' nu ik klaar ben om het van de daken te schreeuwen (zolang dat maar niet letterlijk is).
Volgens sommige mensen past een deel van mijn seksualiteit niet onder LGBT+ en heb ik daar nog een aparte kast voor nodig. Het afgelopen jaar is namelijk het besef gegroeid dat ik ook ergens in het aseksualiteitsspectrum zit. Waar exact, dat weet ik nog niet, maar momenteel ga ik min of meer uit van demiseksualiteit, wat inhoudt dat ik pas seksuele attractie ervaar als ik een emotionele connectie heb met mensen. Alle vormen van aseksualiteit zijn iets waar ik later misschien meer over zal uitweiden, maar dat hier minder relevant is.

Deze zomer ben ik eindelijk uit de kast gekomen bij o.a. mijn oudste vrienden, mijn broers en het jeugdorkest waar ik in speel. Voor mij is dit ook mijn definitieve coming-out; ik wil niet meer terug in de kast - die ik ondertussen grondig beu was - ook al ben ik opnieuw van de ene kast naar de andere gegaan. Labels of niet, er is een reële kans dat ik voor de mensen die verder van mij afstaan, vanaf nu altijd 'die ene holebi' zal zijn. Als ik ooit leerkracht word, zal ik niet verbaasd zijn als mijn leerlingen over mij spreken als 'die lesbische'. Bovendien is een coming-out geen eenmalige gebeurtenis, maar iets wat je steeds opnieuw moet doen, zelfs als je, zoals ik, geen extra moeite wilt doen om dat aan mensen te vertellen (behalve degenen die het dichtste bij mij staan). Het is nog steeds slechts een klein deel van wie ik ben.
De kasten zitten in de eerste plaats ook in ons hoofd, en in mijn hoofd was ik het afgelopen half jaar al out, dus was het nu niet zo'n grote stap meer om daadwerkelijk uit de kast te komen, en zijn de volgende keren hopelijk alleen maar gemakkelijker. Voor nu ben ik vooral blij 'out and proud' te zijn.

De ontdekking van Mozart

Met een muzieklerares als moeder en een muziekliefhebber als vader heeft muziek zich altijd door de gaatjes van de dagen geregen hier in huis. Meestal was het klassieke muziek, behalve zaterdagvoormiddagen als mijn moeder lesgaf en mijn vader wel eens zijn popmuziek door het huis liet schallen. Sinds mijn zevende ben ik zelf violist, dus uiteraard hield ik van vioolmuziek. Ik kende ook geen iota van de muziek waar mijn klasgenoten naar luister(d)en. (Gelukkig ken ik ondertussen al enkele jaren de letter iota, en heb ik mijn kennis van popmuziek dus ook opgeschroefd van 0,01% ofzo naar 1%.)

Hoewel ik een overduidelijke voorkeur had voor klassiek, kon ik absoluut niet alle stijlen en genres smaken. Heel lang ging mijn hart uitsluitend uit naar romantische orkestmuziek: Dvorak, Tchaikovsky, Grieg, ... De lijst met grootse symfonieën en concerti is haast eindeloos. Ik tikte de maat mee bij de Slavische Dansen, neuriede de solo van het vioolconcerto en glimlachte in herkenning bij de Peer Gyntsuite.

In de zomer van 2016 besloot mijn vioolleerkracht om mij het eerste deel van het tweede vioolconcerto van Mozart mee te geven. Aanvankelijk werkte ik me daar moeizaam doorheen, maar ik oefende die zomer sowieso al behoorlijk veel en de andere stukken die ik had meegekregen, waren zowel technisch als muzikaal eerder gemakkelijk. Ik deed er nog een schepje bovenop, omdat ik in de tweede helft van juli ook vertrok op Muzikamp, dat zoals de naam al aangeeft, een muziekkamp is voor tieners en waar ik ook individueel les zou krijgen, naast strijkorkest, symfonisch orkest, koor, ... De jonge en enthousiaste leerkracht die ik kreeg toegewezen, hielp me enkele technische zaken glad te strijken, maar dankzij haar ging ik ook met sprongen vooruit op muzikaal vlak. Ze vroeg me gevoelens en beelden associëren met bepaalde passages, liet me mijn ogen sluiten om meer ontspannen te spelen. Ik oefende als nooit tevoren en waagde me tegen het eind van de week zelfs aan de cadens. (Ik geef toe: we hadden ook elke dag een uur voor individuele studie, maar niemand wist het als je maar tien minuten oefende.)

Toen ik terugkwam van kamp, had ik het concerto nog niet volledig onder de knie. Ik had wél tonnen motivatie en een groeiende liefde voor Mozart. De rest van de vakantie oefende ik, als ik thuis was, elke dag, soms wel twee uur. Ik oefende met zo veel plezier dat ik kon blijven oefenen, dat het soms echt het hoogtepunt van mijn dag was. Bovendien oefende ik kritischer en efficiënter dan ooit tevoren: ik speelde tientallen keren hetzelfde loopje, minutenlang octaven, positiewisselingen. Ik pikte alle moeilijke plaatsen eruit, elke dag opnieuw, tot ik ze wel kon dromen. (Ironisch genoeg oefende ik haast altijd met mijn ogen dicht, zodra ik het stuk vanbuiten kende, en dat gebeurde snel genoeg met al die uren oefenen.) Op het einde van de zomer kon ik die vier pagina's Mozart perfect - of toch zo perfect als je mag verwachten van een net-geen-zestienjarige amateur die geen wonderkind is.

Ik heb sindsdien nog enkele keren Mozart gespeeld (het eerste en derde deel van zijn derde vioolconcerto, de ouverture van De toverfluit), maar ik denk niet dat ik één van die stukken ooit even goed heb beheerst als het vioolconcerto van die zomer. Dat doet niets af aan mijn grote liefde voor Mozarts muziek. Door Mozart te spelen, begon ik Mozart te begrijpen. Plots apprecieerde ik het speelse karakter, de schijnbaar eeuwige verliefdheid, de harmonie en het evenwicht, de soberheid en rijkdom, ... Ondertussen is Mozart probleemloos één van mijn favoriete componisten, maar ik luister nog steeds het liefst van al naar zijn tweede vioolconcerto, want dat was mijn ontdekking van Mozart.

Wensen

Al sinds het begin van het middelbaar heb ik de gewoonte om voor Kerstmis en Nieuwjaar een reeks gedichten te schrijven om mijn wensen uit te drukken. Nieuwjaarsbrieven, om het zo te zeggen. Tot ook de jongste van de familie geen nieuwjaarsbrieven meer schreef, las ik die zelfs nog voor.
Twee jaar geleden waagde ik me aan een experiment. Iemand had me verteld dat poëzie niet zo zijn ding was, dus besloot ik uit te testen of ik mijn wensen ook in proza kon vatten, al was het resultaat poëtischer dan veel van mijn gedichten. Die eerste poging beviel me zo, dat ik ook dit jaar een 'prozagedicht' op papier heb gezet, en dat wil ik graag hier met jullie delen op deze nieuwjaarsdag:

Het vuur knettert en verslindt traag maar zeker het laatste blok hout. De grillige schaduwen spelen tikkertje en verstoppertje. Je strekt je hand, alsof je het laatste beetje warmte wilt vangen. Alsof je hoopt dat de vonken over zullen springen en over je vingers zullen dansen. Soms lijken de vliedende schaduwen inderdaad een kern van rood en oranje te hebben. Steeds opnieuw trek jij warmte aan, absorbeer je ze, om ze terug los te laten waar er geen is, om leegtes te vullen waarvan zelfs jij niet wist dat ze er waren. Daarom brandt er vuur in je ogen, een vuur dat groter en warmer is dan hetgeen voor ons. Ik tuimel erin en je zuigt de kou uit me, tot ik ril en jij rilt, onder een hitte die ons opslorpt. Buiten kreunt de wind en jammeren de bomen en hamert de regen. Je vingers kruipen over het tapijt en sluiten mijn hand in de jouwe en je glimlacht. We zijn warmer dan liefde.